Waarom ben jij nog geen Meester?
Ooit, heel lang geleden (37 jaar om precies te zijn), wandelde ik de oprijlaan van pabo De la Salle op. Een paar weken daarvoor had mijn vader mij gemeld dat ik nu nog een keer een studie mocht uitkiezen en anders beter op mezelf kon gaan wonen wellicht. Dat laatste had ik al een keer gedaan en dat was me nog niet echt heel goed bevallen. Toen kon je als student nog aan een kamer komen én naar de kroeg gaan. Die combinatie werkte niet echt goed voor mij, toen. Aan het begin van de oprijlaan stond een huisje en bij het hek een bebaarde meneer. Met een pijp. Broeder Paulus. Hij heette mij welkom en samen wandelden we naar het schoolgebouw. Ik vertelde wat ik allemaal al gedaan had (in het leger, catering, kroeg, studie MO-Nederlands, werken bij pa, basketballtrainer en nog veel meer) en hij luisterde. Een milde glimlach sierde zijn gezicht, mijn gezicht ook toen de rondleiding klaar was. “Volgens mij moet je maar gewoon hier gaan beginnen”, zei hij bij het afscheid. En aldus geschiedde. Wat volgde waren vier geweldige jaren en 1 maand, met geweldige docenten, op een opleiding die zich alleen bezighield met het afleveren van goede leerkrachten (Kom daar nu nog maar eens op. Een pabo lijkt in het niets meer op pabo De la Salle. Ja, tijden veranderen. Zeker, de kwaliteit van het onderwijs ook. Maar dit terzijde, het schooljaar moet nog beginnen), geweldige klasgenoten (waarvan er velen nog in het onderwijs werkzaam zijn) en uiteindelijk een diploma. Maandje later dan gepland, eigen vaardigheid grammatica had ik op 1 tentamen na nog niet gehaald. Co Smit, de gezouten vis, matste mij en ik kon de wijde onderwijswereld in. Wat mij het meeste aansprak in mijn ambacht, was de vrijheid om te doen, te leren, te ervaren. Onder toezicht, leiding van ervaren collega’s (meester Ad, Wim, Nol. Juf Lida, Ans en directeur Loek) op je bek gaan en weer opstaan. Iets waar ik veel van leerde, mede omdat ik zo leerde: opstaan, vallen, opstaan en doorgaan. Om een langere blog wat korter te maken: na een flink aantal jaren binnen het onderwijs maar niet voor de klas, wordt het tijd om weer terug te keren. Voor twee dagen in de week. Op de leukste en beste school die ik ken. Om weer te gaan leren, met iets minder vallen dit keer hoop ik. Om van adresseren (vreselijk dat lerarentekort), naar acteren (vreselijk dat lerarentekort, ik ga er wat aan doen) te gaan. Omdat ik zo leer. Op gezette tijden zal ik een blogje produceren. Over dat wat mij opvalt, bezig gaat houden. Over wat ik meemaak en over waar ik mij over verwonder. En om te kijken of ik het als meester ouwe stijl nog red in deze nieuwe tijden. Ik moest gewoon maar gaan beginnen hier.