Waarom ben jij nog geen Meester?
Het is een veel (?) voorkomend frame:
Jongens gaan niet naar de pabo omdat ze dan met kleuters moeten werken. Nou ja, werken. Ze leren daar poepbroeken verschonen, neuzen afvegen, zestien vierkantjes vouwen en hebben ook nog eens te maken met op je schoot hangende en dreinende kleuters. Los nog van het feit dat jongens op de pabo van aanpakken houden, liever niet eindeloos reflecteren en wél doortastend optreden tijdens het buitenspelen. Wat dat laatste betreft zouden jongens dan weer wel bij de kleuters stage willen lopen. Die spelen toch voornamelijk alleen maar buiten. Tot zover de stereotyperingen als het gaat over kleuters en jongens op de pabo. Alhoewel, jongens op de pabo? Die zijn er nauwelijks meer, ondanks dat álle pabo’s er expliciet aandacht aan besteden. Niet dus.
In het kader van betekenisvol bezig zijn, besloot ik eerder dit schooljaar (ook) weer voor de klas te willen gaan staan. Ondanks de werkdruk, het slechte salaris en de té volle klassen. Los nog van de zeurende ouders, overbodige administratie, zielige collega’s en onkundige bestuurders. Gewoon omdat het nodig is, ik er ooit voor ben opgeleid en er ontzettend veel zin in had. Heb. En aldus mag ik morgen als jongen die ooit op de pabo zat, met mijn zelf gesmeerde boterhammen, voor een groep van ik weet niet hoeveel kleuters gaan staan. Tijdens de voorbereiding met juf M, begon het (wat dat het is weet ik eigenlijk niet) te kriebelen. Net zoals destijds op de pabo, toen ik met veel (vaak téveel) plezier mijn lessen voorbereidde. Zoals in jaar twee, toen ik stage ging lopen bij juf C. Een echte klosser, een hele echte. In al mijn ijver deed ik haar tijdens het bespreken van mijn les voor hoe ik knipte. Niet met mijn vingers, maar met een schaar. Juf C keek mij enigszins misprijzend aan en vroeg direct of we nog leerden knippen op de pabo. Sindsdien moet ik iedere keer als ik in een vel papier knip, terugdenken aan juf C. Toen ik net in het kader van voorbereiding de schaar hanteerde, dacht ik weer aan haar. En aan een pabo waar je als jongen leerde knippen, naaien op de naaimachine, breien (dat lukte mij niet) en je tijdens de stage doorlopend snotneuzen afveegde. Dat waren nog eens tijden. Echte mannen, op de echte pabo. Wat dat dan ook mocht betekenen. Kijken of ik morgen mijn mannetje/vrouwtje/mens nog kan staan. Knippen sla ik toch nog maar even over dit keer.