In haar column in de Volkskrant van 17 juni wees Aleid Truijens toekomstig minister van onderwijs Eppo Bruins er nog maar eens fijntjes op: het splitsen van pabo’s in opleidingen voor lesgeven aan jonge en oudere kinderen, om meer jongens te werven, is een onzalig plan. Terloops wees ze ons als lezers er ook nog op dat de gedachte die hieraan ten grondslag ligt (vrouwen willen vooral keutelen met kleintjes, terwijl mannen kinderen écht iets willen leren) seksistisch is én dat dit op geen enkele manier is aangetoond.
De werkelijkheid ligt zoals altijd iets genuanceerder.
Het is inderdaad allereerst ronduit seksistisch te veronderstellen dat mannen (lees jongens, mannen die overwegen naar de pabo te gaan) niet zouden willen keutelen met kleintjes. Ook tekent dit argument een gebrek aan inhoudelijke kennis van Aleid, als het gaat over dat wat lesgeven aan het jonge kind nu werkelijk inhoudt. Dat gaat over meer, veel meer dan alleen keutelen. Ik ervaar dit bijna wekelijks, als ik voor een groep kleuters én groep 8 sta. Niet tegelijkertijd overigens, zo groot is het lerarentekort bij ons op school nu ook weer niet.
Wat ik wekelijks ervaar zou nu juist een pré zijn om wél een pabo op te gaan richten die zich specialiseert in keutelen. Fons van Wieringen (Van 2001 tot en met 2010 voorzitter van de Onderwijsraad) zei het destijds al: “Als we destijds (tijdens het samenvoegen van de kleuterschool en lagere school in 1985) hadden geweten wat we nu weten, dan was denk ik, het kleuteronderwijs zelfstandig gebleven en was de pabo dus ook niet ontstaan.”
Keutelen met kleuters is kortom nog steeds een vak apart. En leer je dat vak op de manier waarop de huidige pabo’s zijn ingericht nog wel afdoende?
Om het politieke verlangen(?) terug te keren naar een pabo voor keutelen en een pabo voor écht iets willen leren terug te brengen naar een actie met betrekking tot het werven van meer jongens, is niet alleen een fout frame dat alleen Aleid Truijens hanteert. Dit ietwat populistische frame vinden we te pas en te onpas terug bij onwetende politieke partijen en de pers.
Het klopt niet. Ergens in 2016 is deze misvatting de al jarenlang durende discussie binnengeslopen. Volgens de toenmalige Kamerleden Rog en van Meenen zou een splitsing van pabo’s kunnen helpen om meer mannen voor de pabo te interesseren. Zij zouden weinig zin hebben om kleuters les te geven. En daarom niet voor de pabo willen kiezen. Deze bewering is nooit onderbouwd, laat staan onderzocht en kan dus nooit worden gebruikt als onderbouwing voor het splitsen van de pabo. En dat wordt nu wel beweerd.
Het beargumenteerd nadenken of een opleiding die zich specialiseert in het jonge kind zou kunnen leiden tot beter onderwijs en een teruglopend lerarentekort, moet niet steeds worden verengd tot het frame dat zo’n maatregel jongens naar de pabo zou lokken. Want dat zorgt er meteen voor dat iedere verstandige dialoog niet eens wordt gestart. Maatregelen gericht op alleen jongens, mannen, zijn namelijk politiek niet te verdedigen. Meer aandacht voor alleen jongens is niet van deze tijd, zegt iets negatiefs over meisjes/vrouwen en het moet gaan over inclusie en diversiteit.
Tevens is het voor opleidingen (het werkveld onttrekt zich in alle toonaarden aan deze discussie lijkt het wel) klaarblijkelijk ondanks alle andere maatregelen die zij zeggen te treffen, nog steeds niet mogelijk het percentage mannen voor de klas boven de 13% uit te krijgen. Het appél dat wij op minister Eppo Bruins én staatssecretaris Mariëlle Paul willen doen, is meer dan alleen vertrouwen op het gebed en een warm hart hebben voor buitenbeentjes. Alhoewel, wie weet kan een gebed voor buitenbeentjes binnen het onderwijs (lees jongens, mannen) het startsein worden voor een brede dialoog over de zin-en onzin van het streven naar meer mannen op de pabo. De Christenunie heeft hiertoe al een motie ingediend. En laat Eppo Bruins nu net lid zijn van…oh nee. Dat wordt dus weer keutelen geblazen